خیام

ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست

بی بادهٔ گلرنگ نمی‌باید زیست

این سبزه که امروز تماشاگه ماست

تا سبزهٔ خاک ما تماشاگه کیست

دلم برای مادربزرگم تنگ شده

بزرگترین حسرتم اینه که چرا لحظات آخر باهاش خداحافظی نکردم

گلزاده دلتنگتم تا ابد